میروم خسته و افسرده و زار

سوی منزلگه ویرانه ی خویش

به خدا میبرم از شهر شما

دل شوریده و دیوانه ی خویش

.........

محمد رضا اقاسی همیشه زنده خواهد بود .

دیشب خبر مرگش را شنیدم...... کسی که با عث شد من در عرصه ی شعر و ادبیات پا بذارم

مردی که مردانگیش و پاکی وجود مملو از عشقش نسبت به خدایش برای من الگو بود...

امروز هم یک انسان مرد مثل همیشه یک اتفاق ساده بود ولی نه!!!!! ایندفعه ذیگر یک اتفاق ساده نبود فاجعه بود که باورش برای من محال است...

واااااااااااای خداوندا ...کریما...خالقا....رحیما....

کاش مرا جای او در زیر خاک مذفون می کردندکاش ............

اشکهایم مجال ادامه نمیدهند....

دلم تنــگ شهیـدان اسـت امشب              که همرنگ شهیدان است امشب

من از خـون شهیـــدان شـرم دارم               که خلقی را به خود سرگـرم دارم

زمن پـرسیــد فــرزنـد شهیـــــــدی               کــه بــابــای شهیــدم را نـدیــدی

به من می گفت مادر او جوان بود             دلیــر و جنگجـــوی و پـرتـوان بـــود

نمیدانم چه سودای به سر داشت              به دوشش کوله باری از سفر داشت

قــدم در کـوچـه بـاغ عشق می زد           به جان خویش داغ عشق می زد

خداوندا اگر روزی تو از عرشت به زیر آی

لباس فقر را پوشی غرورت را برای نان بریزی پای نامردان

زمین آسمان را کفر می گوی نمی گویی؟؟

اگر با مردم آویزی شتابان در پی روزی ،زپیشانی عرق ریزی

شب آزرده و خسته ،تهی دست دهان بسته،با سبدی خالی به خانه بازآیی

زمین آسمان را کفر می گوی نمی گویی؟؟

اگر در ظهر گرماخیز تابستان کنار سلیه دیوار تن خود رابدست خواب بسپاری

لبان تشنه را بر کاسه مسین و قیراندود بگذاری

وقدری آنطرفتر کاخهای مرمرین را روبروبینی

ودستانت برای سکهای این سو و آن اسو در گذر باشد

به امیدی که شاید رهگذری از درونت با خبر باشد

زمین آسمان را کفر می گوی نمی گویی؟؟

اگر روزی بشر گردی زحال ما خبر گردی و

با چشمان خود نامردیها را بینی باز

پشیمان می شدی از قصه خلقت از این بودن از این بدعت

زمین آسمان را کفر می گوی نمی گویی؟؟