من همون جاده ي تنهام اسيرم تو دل يک دشت

ظاهرم خاکي و خسته ، باطنم ساده و يک دست

اشکاي روون جاده چشمه هاي دشت و ساخته<\/h5>

قطره ها به فکر دريان ، اونا رو چه ساده باخته

جاده انتها نداره توي منتها اسيره<\/h5>

منتها ، تو دل يه دشت توي تنهايي مي ميره

کناره جاده گلارو ، مي شه از تنهايي آب داد<\/h5>

چي شده خيلي غريبن ؟ سوالُ گريه جواب داد

گريه گفت : اشکاي جاده ، پر دردن پر غصن<\/h5>

جاده شونه خالي کرده ، اوناام غريبي کردن

غبار حسرت و غربت ، خوابيده رو تنه جاده<\/h5>

زندگيش مثل يه برگه ، مي ميره ، خرد مي شه ساده

جاده از ميون بُر دشت ، مي رسه به دره مرگ<\/h5>

آخر کارم همين جاست رفتن و خرد شدن برگ

جاده رهگذر نداره ، همينه درد جدايي<\/h5>

دشت و همراش داشت ولبکن حس عاشقي کجايي ؟