سلام و همه نوشته هات رو خوندم . خداوندا اگر روزي ... از همه نوشته هات زيبا تر بود.

فعلا ...

عشق روئيدن تن است.

عشق نيرومندترين درمان است.

هيچ نوشدارويي

قديم يا جديد ، يا زاده فنون امروز با آن پهلو نمي زند.

نه کتابهاي دلنشين

و نه مفاهيم خردمندانه که بر زبان مي آوريم و مي انديشيم

عشق نيروي دگرگوني با خود دارد.

آدمک ها ، آدمک هاي ظهور سرد.

با شکوفه هاي پاييزي وباران طلايي رنگ گندم .

جريان زندگي شان در رگ هاي سرنوشت دوباره به راه مي افتد.
.
گرچه اين جريان هميشه جاريست .

مگر در ابديت هستي !

ومن دلم پاييزي است .

وخواهم رفت !

بهار را خواهم جست
.
و در ابديت هستي خواهم ماند !

من مي روم خورشيد ازآن تو .

من مي روم به سوي شب .

شبي که مي تواند به من ببخشد هزارها ستاره را.

شبي که مي شود از پس آن به تو هم رسيد.

.

به نور

.

ولي اين بار

تنت با حالتي مبهم ، به جاي تو سخن مي گفت

و استنباط من از گردش خون در رگت اين بود:

« تو را من دوست مي دارم! »

به دستت دست لرزانم گره مي خورد

خدا ، خندان ، به بند سرنوشتم ، سرنوشتت را گره مي زد

و او سرهاي ما را سوي هم مي برد

و لبهاي ترک دار مرا در حوض لبهاي تو مي انداخت

صداي عقل مي گفت: « ايندو را از هم جدا سازيد ! »

صداي تن ولي مي گفت: « لبها را به هم دوزيد »

و ما عمداً صداي عقل را از گوش مي رانديم

و بعد از آن هم آغوشي

خدا ما را اسير خواب شيرين جواني کرد!

و من سهم بزرگي از تو را در سينه مي دادم نفسهايت

همان سهمي که بي او زندگي هيچ است