مثل شب صميمي بود.داغ بود و صميمي و ساده . مثل احوال پرسي گرمي بود.
دل ادم از حرارت سخنش.داغ مي شد مثل كرسي گرمي .
درس يك رنگي و صداقت را خواندم از خاطرات شيرينش.
خط به خط شعر رنج پيدا بود روي پيشاني پر از چين اش .
كاش .در همه سفر هايت منه خسته همسفرت ميشدم .
تا بيشتر ميديدمت.و وجودم را سرشارتر ميكردي
اي كاش. طول عمرت دراز تر ميشد .
ولي افسوس عزيز تو ميان ما خاكيان با ان قلب اسمانيت غريبه بودي .
حرفهايت ساده چون شعرهاي سعدي بود.
همه خوبي بودي و در يك لحظه اين همه خوبي رفت و قلبم غم سرشاري جايش راگرفت؟
رفت و در گوش خويش حس كردم. نرمي تك تك حرفهايش را.
شما ها هم مي شناسيد كمان كنم او را. او كه پاك بود مثل ائينه . و دورگرد محبت بود
دستهايش اگر چه پر پينه بود.سينه اش غرق در شكفتن بود.
قامت او به استواري كوه .

ستوني بود از اين اسمان ابي
و چشمانش تا هميشه روشن بود.
تا تو زنده بودي هيچ سبزي زرد و هيچ سرخي سياه يا هيچ سپيد زلالي گل الود نبود.

. يادت گرامي و روانت شاد.شاعردلسوخته.شيعه